Kafana takma demek yetmiyor

Bazı insanlar sabah kalkar, işe gider, arkadaşlarıyla sohbet eder, gülümser… Ama içten içe çökmüş hisseder. Dışarıdan bakıldığında her şey yolunda gibidir ama içeride bambaşka bir sessizlik vardır. İşte bu, depresyonun en sessiz hâlidir.

Depresyon sadece üzgün olmak değildir. Bazen hiçbir şey hissetmemek, bazen hiçbir şey yapmak istememek, bazen de hayatın anlamsız gelmesidir. İnsan kendini yorgun, boş ve kopmuş hisseder. Ama çoğu zaman bu durum fark edilmez, çünkü kişi yine de “normal” görünmeye çalışır.

Toplumda depresyonla ilgili hâlâ çok yanlış düşünceler var. “Biraz gez, geçer.”, “Kafana takma.”, “Senin neyine depresyon?” gibi cümleler aslında iyi niyetle söylense de kişiyi daha da yalnızlaştırabilir. Çünkü depresyonda olan biri sadece duyulmak, anlaşılmak ister.

Herkesin zaman zaman kötü hissetmesi normaldir. Ama bu durum uzuyorsa, günlük hayatı etkiliyorsa, destek almak gerekir. Bu bir zayıflık değil, tam tersine bir cesaret işidir. Yardım istemek, kendini önemsemektir.

Depresyonla mücadele eden birini fark etmek bazen zor olabilir. O yüzden çevremize dikkatli bakalım. Bir arkadaşımıza “Gerçekten nasılsın?” demek bile büyük bir fark yaratabilir.

Unutmayalım, herkesin savaşı kendine göre zordur. Sessiz olanlar da dertlidir. Yargılamadan, küçümsemeden, yanlarında olduğumuzu hissettirelim.

The post Kafana takma demek yetmiyor first appeared on Hollanda Haberleri.